Er was eens…een sprookje van duizend en één nacht. Zo zou het verhaal van de Hulthemia’s kunnen beginnen. Want al eeuwen lang twisten de botanici of het nou Hulthemia berberifolia of Rosa Berberifolia is. Sommige opperden zelfs om ze dan maar Rosa hulthemia te noemen. Aan het ‘berberifolia’kunt u al aflezen dat het blad van deze plant is als van een berberis. Inmiddels zijn ze er uit hoor. Het is geworden: Rosa persica. de roos uit Perzië, uit het land tussen de Eufraat en de Tigris. Het Engelse Harkness had dat al snel begrepen en die noemde de eerste twee kruisingen met deze Roos ‘Euphrate’ en ‘Tigris’. Wij hebben ze allebei gekweekt maar ze zijn in ons klimaat eigenlijk niet goed te houden. Ze hebben gewoon droogte, warmte en zon nodig. Sinds de jaren 70 kwamen er geregeld breeders met nieuwe kruisingen uit, maar het was het allemaal nét niet. Mooi, dat wel, maar zó ziektegevoelig!! Gelukkig komen er nu steeds meer sterkere soorten op markt, die wel ziektebestendig zijn en het in ons klimaat erg goed doen. En allemaal hebben ze het bekende ‘oogje’ waardoor ze ook wel eens oogroosjes genoemd worden. Dat donkere ‘oog’ is echt een kenmerk. Evolutionair wil de plant hiermee de hitte bij de meeldraden en stampers weghalen. Donkere vlakken vangen nou eenmaal meer warmte op. Evolutionair…en dan te bedenken dat het land tussen de Euphraat en de Tigris de bakermat van de mensheid wordt genpoemd. De hof van Eden zou er gelegen hebben…Adam Eva een slang, een appel… en dan heb ik het over evolutie??
Kijk maar eens bij Sophia’s Eyes, Gateway to Heaven, Looking for Love, See you in Rosé